ای کاش ما هم مهزیارت می شدیم
ای کاش ما هم مهزیارت می شدیم / وقتی میان شیعه گرم دست چین باشی
تا کی قرار است از فراقت اینچنین باشم / تا کی قرار است از صبوری اینچنین باشم
ای کاش ما هم مهزیارت می شدیم / وقتی میان شیعه گرم دست چین باشی
تا کی قرار است از فراقت اینچنین باشم / تا کی قرار است از صبوری اینچنین باشم
صبح جمعه به غیر از دعای ندبه یک زیارت مخصوص برای امام زمان (عج) می خوانیم، یکی از صفاتی که برای حضرت در این دعا گفته می شود، المهذب الخائف است، یعنی کسی که ترس از کشته شدنش وجود دارد.
مرحوم آخوند کاشی از کنار مسجد رد می شد و به قصه ای که منبری مسجد می گفت گوش می کرد، ناگهان دستش را به سرش کوبید و غش کرد، وقتی به هوش آمد زیر لب زمزمه می کرد به خدا هیچ سنخیتی نیست! اما قصه چه بود؟
در میان آیاتی که به بیان ویژگی های یاران برگزیده امام زمان ارواحنا فداه می پردازد آیه 54 سوره مائده خصوصیات بسیار ویژه ای دارد که هرچه در مورد آن صحبت کنیم بازهم کم است.
خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست / طاقت بار فراق این همه ایامم نیست
خالی از ذکر تو عضوی چه حکایت باشد / سر مویی به غلط در همه اندامم نیست
شب ولادت خدا نشانه ها است / ستاره تمام نازدانه ها است
شب حلول ماه عالم عاشقان شده / شب نزول صاحب الزمان شده
اوصاف کمالت را / آیات جمالت را / می خوانم و می بوسم / انگار که قرآنی
از صوت تو مبهوتم / در حسن تو حیرانم / تو حضرت داوودی / یا یوسف کنعانی؟
اینکه ائمه هدی علیهم السلام در اخبار ظهور اینقدر دقیق علائم را ذکر می کنند و مثلا بین سفیانی اول و دوم تفاوت قائل می شوند نشان می دهد این نشانه گذاری ها برای سرگرمی نیست بلکه برای هشدار دادن به مؤمنین است.
امام حسن عسکری علیه السلام می فرمایند غیبت فرزندم چنان طولانی می شود که بسیاری از کسانی که به او معتقد بودند از اعتقاد خود باز می گردند. مثال او در این امت مثل حضرت خضر علیه السلام است.