جمعه

وقتی قاصد نامه کوفیان را نزد امام حسین (ع) آورد حضرت فرمودند نامه ها از کیست؟ گفت از طرف عمر ابن سعد، شبث ابن ربعی و… است. متن نامه این بود: درخت ها ثمره داده است و رودها جاری است و ما منتظر قدوم شما هستیم.

نعره میزنم برسه صدام / حضرت صاحب آقا سلام
صاحب الزمان جان مادرت / مددی آقا عجل انتقام

دلم سنگ است میدانم / دلم تنگ است میدانی
نمی دانم که خاک آستانت می شوم یا نه؟

امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف طبق روایات مختلف در میان ما حضور دارند، در مجالس ما رفت و آمد می کنند و حواسشان به ما هست، بارها مرگ ما به خاطر وساطت امام عقب افتاده است.

از غم دوریت ای یوسف دل محزونم / چه کنم با غم و با غصه روز افزونم
حق من بی سر و پایی است ولی لطف کنو / از سر سفره ات ای یار نکن بیرونم

من خیلی به زمانه فعلی مشکوکم، خدا معمولا اینجوری ریخت و پاش نمی کند، یک شهیدی مثل حاج قاسم را شکفته کند و بین مردم عزیز کند، این رسم خدا نیست، انگار خبرایی شده، برای ظهور آماده ای؟

مرحوم آخوند کاشی از کنار مسجد رد می شد و به قصه ای که منبری مسجد می گفت گوش می کرد، ناگهان دستش را به سرش کوبید و غش کرد، وقتی به هوش آمد زیر لب زمزمه می کرد به خدا هیچ سنخیتی نیست! اما قصه چه بود؟